Scena zbrodni. Park, Polański i przestępca.
Jaromir Król SCENA ZBRODNI Park, Polański i przestępca Tekst jest poszerzoną wersją artykułu opublikowanego w nr. 36 (870) Tygodnika „Przegląd ” . Park Krakowski to skrawek zieleni w sercu Krakowa, na tyle niewielki, iż z okien niepozornego budynku przy jego północnym krańcu swobodnie da się go objąć wzrokiem. Wśród traw ledwo widać dwie szare, niemal zlewające się z ziemią plamy, w których dopiero z bliska można rozpoznać ciężkie, betonowe płyty, jakby porzucone we wgłębieniach leżących po przeciwległych stronach parku. Choć codziennie mijają je dziesiątki ludzi, nikt nie zwraca na nie uwagi; niektórzy zauważają ich istnienie dopiero zapytani, czy cokolwiek o nich wiedzą. Odpowiedzi padają różne, najczęściej mylne. Szarość betonu kojarzona jest zwykle z latami 70. Kilku przechodniów zgaduje trafnie, choć z niepewnością – jakiś poniemiecki bunkier? Wejście do schronu w Parku Krakowskim wiosną 2016 r. Znacznie większą rozpoznawalność ma niepozorny